هفت اشتباه رایج تربیتی والدین

هفت اشتباه تربیتی که تمام مادران انجام می دهند

مترجم: نیما شاهین فر (روانشناس)

۱ – ما در تربیت بسیار منفی هستیم

"خواهرت را اذیت نکن: این جمله برای شما بسیار آشناست زیراکه به نظر شما هیچ اثری ندارد.اما راهکار چیست؟

از کودک در مورد رفتارهای که دوست دارید ببنید حرف بزنید. هیچ کسی دوست ندارد که کودکی تربیت کند که محدودیت ها را درک نمی کند اما پدر و مادر آنقدر کلمه " نه" را به کار می بندند که دیگر این کلمه اثرش را از دست می دهد، گوی که کودک نسبت به این کلمه ناشنواست.

به نظر روانشناسان پدر و مادر بیشتر به کودک می گویند چکاری انجام ندهد تا چکاری بهتر است صورت گیرد. بهتر است کلمه " نه" را صرفا برای موارد ضروری بکار ببریم نه هر موقعیتی.

"مثلا بجای اینکه بگوییم با چاقو بازی نکن" بهتر است بگوییم " چاقو می تواند دستت را ببرد" ئفعه بعد که کودک با چاقو بازی نکرد او را تشویق کنید

۲- ما از کودکانمان بیش از ظرفیت و توانایی هایشان انتظار داریم

شما به سیمنا و یا مجلش ختم رفته اید و کودک داد و بیداد و بیقراری می کند. هر بار که شما تذکر می دهید او بیشتر داد و بیداد می کند.

راهکار چیست؟ بسیاری از کودکان هنوز مهارت های خود کنترلی و آگاهی از موقعیت های اجتماعی را به دست نیاورده اند که ما از آنها انتظار داریم. پدر و مادر فکر می کنند که کودک باید تمامی شرایط را درک کند.

پس هربار که او هنجار شکنی کرد اول از خود بپرسید که آیا او می داند که این جا کجاست و یا اینکار اشتباه است؟

سعی کنید به جای پرخاش به او بگویید که من الآن در مجلس ختم و یا سینما هستم و یه همین دلیل آرام نشسته ام و اگر چیزی از تو بخواهم آرام در گوشت می گوییم" همچنین به رفتارهای دیگران که آرام نشسته اند اشاره کنید.

۳- ما رفتارهای که نمی خواهیم از کودکمان ببنیم ، خود انجام می دهیم

شما رانندگی می کنید و ناگهان کسی جلوی شما می پیچد شما چکار می کنید؟

همیشه این را بدانید که کودک از شما تقلید خواهد کرد.

بله درست است که نمی شود در تمامی موقعیت ها آرام بود و درست رفتار کرد ولی می شود بعد از انجام رفت نادرست عذرخواهی کرد. این کار باعث می شود تا کودک از شما یاد بگیرید و زمینه ی بحثی خوب در این مورد با کودک داشته باشید

۴- ما زمانیکه نباید کاری داشته باشیم دخالت می کنیم

به صورت انتخابی یک سری از رفتارهای کودک را نادیده بگیرید. پدر و مادر عادت دارند در هر زمینه وارد شوند. اجازه دهید تا کودک خود راه حل مسئله را کشف کند. زمانیکه مسئله امنیت کودک در میان نیست به او اجازه دهید تا خود مسئله را حل کند و با آن روبرو شود.

پس زمانیکه کودک با صدای بلند آهنگ گوش می کند به جای فریاد زدن کمی منتظر باشید و طوری رفتار کنید که انگار مشکلی نیست. مطمئن باشید که پس از مدتی کودک از این کارش پشیمان خواهد شد.

۵- ما بیشتر حرف می زنیم تا عمل کنیم

"تلویزیون رو خاموش کن این دفعه دیگر شوخی ندارم"

کودکان نسبت به این مسائل که نتایج مبهمی دارند توجه نمی کنند.

راه حل: محدودیت های برای کودکان وضع کنید که مشخص و قابل اجرا باشد. پس می توانید اینطور بگویید "تلویزیون را خاموش کن و به کار مدرسه ات برس" اگر کودک به رفتارش ادامه داد می توانید اینوطر بگویید "من دارم تلویزیون را خاموش می کنم.

۶- ما تصور می کنیم که رفتار یا برخوردی که برای یک کودک جواب می دهد برای کودک دیگر نیز پاسخ گو خواهد بود.

شما باید برای هر کودک رفتار خاصی داشته باشید. کودکان با تفاوت های فردی بسیاری متولد می شوند که باید به آنها احترام گذاشت. شاید کودکی با تنبیه کلامی از ادامه رفتار باز ایستد در حالیکه دیگری با محرومیت.

پس به خلق و خو هر کودک توجه ویژه ای داشته باشید.

۷- ما تکنینک های تربیتی را به صورت ناکارآمدی استفاده می کنیم.

کودک شما برادر یا خواهرش را اذیت می کند شما او را به مدت ۱۰ دقیقه به اتاقش می برید و در را می بندید. پس از ۲ دقیقه کودک شروع به زد خودش به در ودیوار می کند.

راه حل: هدف از این تکنینک آرام شدن شما و کودک است نه تنبیه. اگر به کودکتان بگویید که شما خودتان می روید به اتاق و تا زمانیکه آرام نگرفته اند شما با آنها صحبت نخواهید کرد، کودک آرام می شود.

اما متاسفانه پدر و مادر این تکنیک را به صورتی اجرا می کنند که انگار کودک را نمی خواهند و قبول ندارند.

پس بهتر است کودک را آرام کنید و سپس به او در مورد رفتار منفی اش توضیح دهید تا اینکه بدون هدف او را در اتاقش حبس کنید.