مترجم: نیما شاهین فر (روانشناس)
تحقیقات روانشناسان نشان داده است که پدر و مادرها بیش از ظرفیت رشدی کودکانشان انتظار کنترل هیجانی را دارند.
"بعضی وقتها من تعجب می کنم که چرا کودک سه ساله ام برای یک شکلات آنقدر داد و بیداد، گریه و زاری می کند. پس از این گریه و زاری و عصبانیت من به خودم می گوییم که اون تنها ۳ ساله اش هست و چیز مهمی نیست" شما تنها کسی نیستید که این احساس را دارید. بسیاری از پدر و مادرها انتظارات بیشتری از کودکانشان دارند که در واقع کودک از عهده آنها نمی تواند برآید.
بر اساس تحقیقات تقریبا همه والدین توانایی ها کودکشان را بیش از حد واقعی ارزیابی می کنند که این فشار فزاینده به آنها وارد می کند.
متیو ملمد (Matthew Melmed) مدیر این تحقیقات معتقد است داشتن انتظاری واقع بینانه از کودک در رشد بهنجار و فارغ از استرس کودک بسیار مهم است. به عنوان مثال زمانیکه والدین انتظار بیشتری از کودک دارند، ناکامی بیشتری هم بر والدین و هم بر کودک به دلیل شکست، تحمیل می شود که این امر نیز منجر به احساس گناه می شود.
سایر نتایج (Matthew Melmed) بدین شرح اند:
۵۶ درصد والیدن معتقدند که کودک زیر سه سالشان می تواند جلوی خود را در مورد مسئله ای که ممنوع شده بگیرد
۳۶ درصد والدین دارای کودک زیر ۲ سال تصور می کنند کودکشان تا حدودی توانایی خود کنترلی دارد
۴۳ درصد از والدین دارای کودک زیر ۳ سال معتقدند کودکشان می تواند وسایلش را با دیگران به اشتراک بگذارد و رعایت نوبت را می فهمد
۲۴ درصد از والدین دارای کودک زیر ۱ سال تصور می کنند کودشکان می تواند هیجانات خودش را کنترل کند مثلا زمانیکه ناکام می شود نباید بد خلقی کند
حال واقعیت ها در مورد کودک:
خود کنترلی در حدود ۴ سالگی حاصل می شود ولی چندین سال طول می کشد تا در همه موقعیت ها و احوال دیده شود
توانایی به اشتراک گذاشتن بین ۳ تا ۴ سالگی حاصل می شود
کنترل هیجانی تا حدود ۴ سالگی حاصل نمی شود
نتیجه ای که (Matthew Melmed) از تحقیقات می گیرد:
سال های اول زندگی برای یاد دادن و یادگیری است نه تنبیه کردن. زمانیکه والدین توانایی های کودکشان را می دانند انتظارات واقع بینانه ای از آنها دارند.